«ក្នុងសាលាគេលក់ហើយ អ្ហែងមកលក់ក្រៅចឹងម៉េចគេឲ្យលក់?»
អ្នកលក់ដំឡូងដឹកកង់ម្នាក់ស្រែកថាឲ្យខ្ញុំ ខណៈពេលដែលខ្ញុំរៀបយកសៀវភៅផាត់ពណ៌មកលក់។
«ខាងក្នុងគេបង់លុយ អ្ហែងមកលក់ក្រៅចឹង ម៉េចគេឲ្យលក់?»
«អត់អីទេ! ជ្រុលមកហើយ ចាំគេដេញ ចាំខ្ញុំទៅ!» ខ្ញុំតបទាំងញញឹម។
«…ទេ…. ខ្ញុំក៏លក់នៅហ្នឹង អ៊ីឯងក៏លក់នៅហ្នឹង ឆ្ងល់ម៉េចអ៊ីឯងលក់បាន ខ្ញុំលក់អត់បាន… ណាមួយ សៀវភៅផាត់ពណ៌ហ្នឹងខ្ញុំធ្វើខ្លួនឯង បើខ្ញុំមិនលក់ឲ្យខាងក្នុងផង ម៉េចខាងក្នុងមានលក់?» គ្រាន់តែឭខ្ញុំនិយាយបែបនេះ គាត់ក៏ស្ងាត់មាត់បន្តិចទៅ។
«អូន! តោះ! សៀវភៅផាត់ពណ៌ ម៉ាក្បាលប្រាំរយៗ!» ខ្ញុំស្រែកអំពាវនាវហៅក្មេងៗឲុ្យជួយទិញ។
ឃើញខ្ញុំលក់បាន គាត់ក៏ចាប់ថាទៀត៖ «គេខាងក្នុងគេបង់លុយរាប់រយ(ដុល្លារ) អ្ហែងមកលក់ចឹង អត់បង់លុយឲ្យគេផង ម៉េចគេឲ្យលក់? តិចគេរករឿងមិនឲ្យលក់ទាំងអស់គ្នាទៅ»។
អ្នកលក់ការ៉េម អ្នកលក់ផ្សេងៗទៀតនៅមុខក្លោងទ្វារសាលាបង្ហាញទឹកមុខគាំទ្រសម្តីមីង។
ជួងក៏ឮ ម៉ោងប្រាំពីរព្រឹកល្មម ក្មេងៗចូលរៀនបណ្តើរៗហើយ ខ្ញុំក៏រៀបឥវ៉ាន់រើមកលក់ឯផ្សារម៉ាតង់ទៀត ជាមួយនឹងរបស់លក់ផ្សេងៗ។
អ្វីដែលមីងលក់ដំឡូងថាឲ្យខ្ញុំមុននេះបន្តិច នៅតែងំរណ្តំក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់នូវបំណងដែលគាត់ថាឲ្យខ្ញុំ៕
—————————————————
សរសេរដោយ អាពៅ នៅសៀមរាប ថ្ងៃទី៣០ មករា ២០១៥
កាលអាកាស៖ មុនម៉ោង៧ព្រឹក ថ្ងៃទី៣០មករា ២០១៥ មុខសាលាបឋមសិក្សាធ្លកអណ្តូង ខេត្តសៀមរាប
រិះគន់ - The Critics 